الگوريتم بهينه سازي ازدحام ذرات (PSO)، که به نام الگوريتم پرندگان نيز مشهور است، يک خانواده از روش‌هاي هوش جمعي و يکي از الگوريتم هاي موفق در زمينه بهينه سازي پيوسته و گسسته مي باشد. اين روش بهينه سازي اولين بار در سال 1995 و با الهام از رفتار جمعي پرندگان و ماهي‌ها و بکارگيري مفاهيم الگوريتم‌هاي تکاملي, معرفي شد. الگوريتم بهينه سازي ازدحام ذرات مشابه با الگوريتم هاي تکاملي يک الگوريتم جمعيتي بوده که در آن تعدادي ذره که راه حل هاي کانديداي يک تابع يا يک مسئله هستند، يک ازدحام (جمعيت) را تشکيل مي‌دهند. اين ذرات در فضاي مسئله حرکت کرده و براساس تجربيات فردي خود و تجربيات جمعي سعي مي‌کنند تا راه حل بهينه در فضاي جستجو را بيابند. اين روش بوسيله ابعاد و غيرخطي بودن مسئله خيلي تحت تأثير قرار نگرفته و نتايج خوبي در محيط‌هاي استاتيک, نويزي و محيط هاي بطور پيوسته در حال تغيير مي‌گيرد. اين ويژگي‌ها به علاوه سادگي پياده‌سازي، عدم الزام بر پيوستگي تابع هدف و توانايي وفق دادن به محيط پويا باعث شده که اين الگوريتم در حوزه‌هاي بسيار مختلفي بکار برده شود.